Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Το πανεπιστημιακό άσυλο

Το δικαίωμα του ασύλου (ή του πολιτικού ασύλου) είναι μια αρχαία δικαστική έννοια, κάτω από την οποία ένα πρόσωπο που διώκεται για τις πολιτικές του απόψεις ή τη θρησκευτική πίστη στη χώρα του μπορεί να προστατευθεί από μια άλλη κυρίαρχη αρχή, μια ξένη χώρα, ή μια εκκλησία, όπως στους μεσαιωνικούς χρόνους. Το πολιτικό άσυλο δεν πρέπει να συγχέεται με το σύγχρονο νόμο για τους πρόσφυγες, ο οποίος εξετάζει τη μαζική είσοδο του πληθυσμού, ενώ το δικαίωμα του ασύλου αφορά άτομα και παραδίδεται συνήθως σε μια συγκεκριμένη περίπτωση. Εντούτοις, τα δύο μπορούν να επικαλυφθούν, δεδομένου ότι κάθε πρόσφυγας μπορεί να απαιτήσει να του χορηγηθεί πολιτικό άσυλο.
Αυτό το δικαίωμα αναγνωρίστηκε ήδη από τους Αιγυπτίους, τους αρχαίους Έλληνες και τους Εβραίους. Κάθε κράτος πρόσφερε προστασία σε ξένα διωγμένα πρόσωπα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ο Καρτέσιος, που μετέβη στις Κάτω Χώρες, ο Βολταίρος, που κατέφυγε στην Αγγλία, ο Τόμας Χομπς, που έγινε δεκτός στη Γαλλία κ.λπ.
Είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε από πότε άρχισε να ισχύει το πανεπιστημιακό άσυλο και αν υπήρξαν καταπατήσεις., Το πανεπιστημιακό άσυλο λοιπόν , η απαγόρευση δηλαδή της εισόδου αστυνομικών στο Πανεπιστήμιο χωρίς άδεια της Συγκλήτου, αποτελούσε ήδη από το 19ο αιώνα εθιμικό δίκαιο των ελληνικών ΑΕΙ. Την καταπάτησή του από χωροφύλακες επικαλέστηκαν μεταξύ άλλων και οι ένοπλοι φοιτητές που πραγματοποίησαν την πρώτη κατάληψη πανεπιστημιακού κτιρίου στην Αθήνα, τον Ιανουάριο του 1897 (Χρ. Λάζος, «Ελληνικό φοιτητικό κίνημα», Αθήνα 1987, σ. 168).
Τυπικά, τουλάχιστον, ο θεσμός υφίστατο ακόμη και στις πιο αυταρχικές περιόδους. Οπως επισημαίνει ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος, «το μόνο που αμφισβητήθηκε και πριν από τη δικτατορία και ύστερα απ' αυτήν είναι αν το προαύλιο του Πανεπιστημίου αποτελεί επέκταση του ασύλου ή όχι» («Νομικός Διάλογος», τχ. 2, 10/1979). Μέχρι και η χούντα αισθάνθηκε υποχρεωμένη το 1972-73 να το λάβει θεωρητικά υπόψη της. Στις 14 Φεβρουαρίου 1973, π.χ., η Σύγκλητος του ΕΜΠ υπέβαλε την παραίτησή της λόγω της παραβίασης του ασύλου. Για τον ίδιο λόγο παραιτήθηκε στις 22/2/73 και το διορισμένο δ.σ. της Φιλοσοφικής.
Μετά την εμπειρία του 1973, η Μεταπολίτευση γνωρίζει τις πρώτες προσπάθειες για νομοθετική κατοχύρωση του ασύλου. Πρόταση της αντιπολίτευσης το 1975 για ενσωμάτωσή του στο νέο Σύνταγμα («η ακαδημαϊκή ελευθερία και το ακαδημαϊκό άσυλο είναι απαραβίαστα») απορρίφθηκε από την κυβέρνηση Καραμανλή. Τον Μάιο του 1977, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ευστάθιος Μπλέτσας γνωμοδότησε, έπειτα από σχετικό ερώτημα του υπ. Δημόσιας Τάξης, ότι πανεπιστημιακό άσυλο δεν υφίσταται κι ότι η αστυνομία έχει δικαίωμα και καθήκον να μπαίνει όποτε θέλει στα ΑΕΙ, να παρίσταται στις φοιτητικές συνελεύσεις «εάν αυταί παρεξέκλιναν του σκοπού τους και μετατράπηκαν σε πολιτικές συναθροίσεις», καθώς και «να ανακαλύπτει και να προσαγάγει σε δίκη τους φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς» των «εγκλημάτων» της αφισοκόλλησης, της ανάρτησης πανό και της αναγραφής συνθημάτων στους τοίχους («Ε» 13/5/77). Οι θυελλώδεις αντιδράσεις ανάγκασαν τον υπουργό Παιδείας Γεώργιο Ράλλη να ξεκαθαρίσει ότι «η κυβέρνηση αναγνωρίζει ουσιαστικά και στην πράξη το πανεπιστημιακό άσυλο». Απέμειναν έτσι μονάχα οι φασίστες της «Φοιτητικής Εθνικής Πρωτοπορίας» να «αρνούνται την ύπαρξη πανεπιστημιακού ασύλου», επικαλούμενοι την... ισότητα των ελλήνων πολιτών. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία θα σημάνει τη νομοθετική κατοχύρωση του ασύλου με το Ν. 1268. Στην πράξη, βέβαια, οι αυξημένες δημοκρατικές ευαισθησίες της εποχής λειτούργησαν ανασταλτικά προς τη γενικευμένη εφαρμογή του άρθρου 2 § 7, βάσει του οποίου η «δημόσια δύναμη» μπορεί να εισβάλει αυτεπάγγελτα στα ΑΕΙ αν θεωρήσει ότι διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή εγκλήματα κατά της ζωής. Οι αντιδράσεις στις πρώτες παραβιάσεις του ασύλου μετά το 1982 υπήρξαν καθοριστικές (βλ. διπλανή στήλη). Δεν έλειψαν και κάποιες παρεμβάσεις στα όρια της γελοιότητας. Το φθινόπωρο του 1982, π.χ., το ΚΣ της ΟΝΝΕΔ κατήγγειλε με προκήρυξή του την «παραβίαση του Πανεπιστημιακού Ασύλου στην Πολυτεχνειούπολη Αθηνών», θεωρώντας την μάλιστα απόπειρα «επιβολής του μονοκομματισμού». Από ταυτόχρονη προκήρυξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ πληροφορούμαστε πως η εν λόγω «κατάφωρη παραβίαση του Πανεπιστημιακού Ασύλου» είχε γίνει «με την παράνομη διοργάνωση της γιορτής της νεολαίας του ΠΑΣΟΚ στην Πολυτεχνειούπολη»! Η κυρίαρχη εικόνα για τις «δυσλειτουργίες» του πανεπιστημιακού ασύλου προέκυψε τη δεκαετία 1985-1995 από τη διαδοχική μετατροπή πανεπιστημιακών κτιρίων σε πεδία μάχης ανάμεσα σε διαδηλωτές -συνήθως αναρχικούς- και τα ΜΑΤ.
Η -εντελώς ξεχασμένη σήμερα- ταχύτατη εκκένωση της ΑΣΟΕΕ τον Αύγουστο του 1994 πάτησε στην καλοκαιρινή (και πολιτική) απομόνωση των καταληψιών, ενώ η μεγάλης έκτασης επιχείρηση του Πολυτεχνείου του 1995 αξιοποίησε την ταυτόχρονη εξέγερση των φυλακισμένων του Κορυδαλλού και το συνακόλουθο εθισμό του κοινού στην ιδέα μιας βίαιης λύσης. Ο Νοέμβριος του 1995 σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής: Στο εξής, οι προσπάθειες κατάλυσης του ασύλου στοχεύουν όχι εξωπανεπιστημιακούς «ταραξίες», αλλά τους ίδιους τους φοιτητές, το κίνημα των οποίων ριζοσπαστικοποιείται ραγδαία απέναντι στις αλλεπάλληλες απόπειρες νεοφιλελεύθερης αντιμεταρρύθμισης στα ΑΕΙ. Αρχικά, η σχετική παραφιλολογία επικεντρώθηκε σε (πραγματικά ή φανταστικά) κρούσματα «ποινικής» παραβατικότητας σε πανεπιστημιακούς χώρους. Στην πορεία, ωστόσο, απέκτησε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ευθέως ανάλογα του γενικότερου αντιαπεργιακού λόγου: το άσυλο αποτελεί πρόβλημα επειδή επιτρέπει στους φοιτητές να καταλαμβάνουν τις σχολές τους, ως μέσο διεκδίκησης των προβλημάτων τους ή αντίστασης σε αρνητικές κυβερνητικές επιλογές.
Τελικά προστατεύονται οι φοιτητές από το πανεπιστημιακό άσυλο; Είναι ένα δύσκολο ερώτημα αν συλλογιστεί κανείς πόσες συλλήψεις έχουν γίνει και πόσες φορές έχει καταπατηθεί αυθαίρετα. Το μόνο σίγουρο είναι πως ακόμη και έτσι το πανεπιστημιακό άσυλο δεν πρέπει να καταργηθεί αλλά να υποστηριχτεί από τους εκάστοτε πολιτικούς, Είναι δικαίωμα και ταυτόχρονα η δύναμη των φοιτητών να υπερασπιστούν τα θέλω τους και να επιλύουν τα προβλήματά τους.


πηγές: www.wikipedia.org
www.athens.ingymedia.org
www.nylon.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: