Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

Το πανεπιστημιακό άσυλο

Το δικαίωμα του ασύλου (ή του πολιτικού ασύλου) είναι μια αρχαία δικαστική έννοια, κάτω από την οποία ένα πρόσωπο που διώκεται για τις πολιτικές του απόψεις ή τη θρησκευτική πίστη στη χώρα του μπορεί να προστατευθεί από μια άλλη κυρίαρχη αρχή, μια ξένη χώρα, ή μια εκκλησία, όπως στους μεσαιωνικούς χρόνους. Το πολιτικό άσυλο δεν πρέπει να συγχέεται με το σύγχρονο νόμο για τους πρόσφυγες, ο οποίος εξετάζει τη μαζική είσοδο του πληθυσμού, ενώ το δικαίωμα του ασύλου αφορά άτομα και παραδίδεται συνήθως σε μια συγκεκριμένη περίπτωση. Εντούτοις, τα δύο μπορούν να επικαλυφθούν, δεδομένου ότι κάθε πρόσφυγας μπορεί να απαιτήσει να του χορηγηθεί πολιτικό άσυλο.
Αυτό το δικαίωμα αναγνωρίστηκε ήδη από τους Αιγυπτίους, τους αρχαίους Έλληνες και τους Εβραίους. Κάθε κράτος πρόσφερε προστασία σε ξένα διωγμένα πρόσωπα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν ο Καρτέσιος, που μετέβη στις Κάτω Χώρες, ο Βολταίρος, που κατέφυγε στην Αγγλία, ο Τόμας Χομπς, που έγινε δεκτός στη Γαλλία κ.λπ.
Είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε από πότε άρχισε να ισχύει το πανεπιστημιακό άσυλο και αν υπήρξαν καταπατήσεις., Το πανεπιστημιακό άσυλο λοιπόν , η απαγόρευση δηλαδή της εισόδου αστυνομικών στο Πανεπιστήμιο χωρίς άδεια της Συγκλήτου, αποτελούσε ήδη από το 19ο αιώνα εθιμικό δίκαιο των ελληνικών ΑΕΙ. Την καταπάτησή του από χωροφύλακες επικαλέστηκαν μεταξύ άλλων και οι ένοπλοι φοιτητές που πραγματοποίησαν την πρώτη κατάληψη πανεπιστημιακού κτιρίου στην Αθήνα, τον Ιανουάριο του 1897 (Χρ. Λάζος, «Ελληνικό φοιτητικό κίνημα», Αθήνα 1987, σ. 168).
Τυπικά, τουλάχιστον, ο θεσμός υφίστατο ακόμη και στις πιο αυταρχικές περιόδους. Οπως επισημαίνει ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος, «το μόνο που αμφισβητήθηκε και πριν από τη δικτατορία και ύστερα απ' αυτήν είναι αν το προαύλιο του Πανεπιστημίου αποτελεί επέκταση του ασύλου ή όχι» («Νομικός Διάλογος», τχ. 2, 10/1979). Μέχρι και η χούντα αισθάνθηκε υποχρεωμένη το 1972-73 να το λάβει θεωρητικά υπόψη της. Στις 14 Φεβρουαρίου 1973, π.χ., η Σύγκλητος του ΕΜΠ υπέβαλε την παραίτησή της λόγω της παραβίασης του ασύλου. Για τον ίδιο λόγο παραιτήθηκε στις 22/2/73 και το διορισμένο δ.σ. της Φιλοσοφικής.
Μετά την εμπειρία του 1973, η Μεταπολίτευση γνωρίζει τις πρώτες προσπάθειες για νομοθετική κατοχύρωση του ασύλου. Πρόταση της αντιπολίτευσης το 1975 για ενσωμάτωσή του στο νέο Σύνταγμα («η ακαδημαϊκή ελευθερία και το ακαδημαϊκό άσυλο είναι απαραβίαστα») απορρίφθηκε από την κυβέρνηση Καραμανλή. Τον Μάιο του 1977, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ευστάθιος Μπλέτσας γνωμοδότησε, έπειτα από σχετικό ερώτημα του υπ. Δημόσιας Τάξης, ότι πανεπιστημιακό άσυλο δεν υφίσταται κι ότι η αστυνομία έχει δικαίωμα και καθήκον να μπαίνει όποτε θέλει στα ΑΕΙ, να παρίσταται στις φοιτητικές συνελεύσεις «εάν αυταί παρεξέκλιναν του σκοπού τους και μετατράπηκαν σε πολιτικές συναθροίσεις», καθώς και «να ανακαλύπτει και να προσαγάγει σε δίκη τους φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς» των «εγκλημάτων» της αφισοκόλλησης, της ανάρτησης πανό και της αναγραφής συνθημάτων στους τοίχους («Ε» 13/5/77). Οι θυελλώδεις αντιδράσεις ανάγκασαν τον υπουργό Παιδείας Γεώργιο Ράλλη να ξεκαθαρίσει ότι «η κυβέρνηση αναγνωρίζει ουσιαστικά και στην πράξη το πανεπιστημιακό άσυλο». Απέμειναν έτσι μονάχα οι φασίστες της «Φοιτητικής Εθνικής Πρωτοπορίας» να «αρνούνται την ύπαρξη πανεπιστημιακού ασύλου», επικαλούμενοι την... ισότητα των ελλήνων πολιτών. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία θα σημάνει τη νομοθετική κατοχύρωση του ασύλου με το Ν. 1268. Στην πράξη, βέβαια, οι αυξημένες δημοκρατικές ευαισθησίες της εποχής λειτούργησαν ανασταλτικά προς τη γενικευμένη εφαρμογή του άρθρου 2 § 7, βάσει του οποίου η «δημόσια δύναμη» μπορεί να εισβάλει αυτεπάγγελτα στα ΑΕΙ αν θεωρήσει ότι διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή εγκλήματα κατά της ζωής. Οι αντιδράσεις στις πρώτες παραβιάσεις του ασύλου μετά το 1982 υπήρξαν καθοριστικές (βλ. διπλανή στήλη). Δεν έλειψαν και κάποιες παρεμβάσεις στα όρια της γελοιότητας. Το φθινόπωρο του 1982, π.χ., το ΚΣ της ΟΝΝΕΔ κατήγγειλε με προκήρυξή του την «παραβίαση του Πανεπιστημιακού Ασύλου στην Πολυτεχνειούπολη Αθηνών», θεωρώντας την μάλιστα απόπειρα «επιβολής του μονοκομματισμού». Από ταυτόχρονη προκήρυξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ πληροφορούμαστε πως η εν λόγω «κατάφωρη παραβίαση του Πανεπιστημιακού Ασύλου» είχε γίνει «με την παράνομη διοργάνωση της γιορτής της νεολαίας του ΠΑΣΟΚ στην Πολυτεχνειούπολη»! Η κυρίαρχη εικόνα για τις «δυσλειτουργίες» του πανεπιστημιακού ασύλου προέκυψε τη δεκαετία 1985-1995 από τη διαδοχική μετατροπή πανεπιστημιακών κτιρίων σε πεδία μάχης ανάμεσα σε διαδηλωτές -συνήθως αναρχικούς- και τα ΜΑΤ.
Η -εντελώς ξεχασμένη σήμερα- ταχύτατη εκκένωση της ΑΣΟΕΕ τον Αύγουστο του 1994 πάτησε στην καλοκαιρινή (και πολιτική) απομόνωση των καταληψιών, ενώ η μεγάλης έκτασης επιχείρηση του Πολυτεχνείου του 1995 αξιοποίησε την ταυτόχρονη εξέγερση των φυλακισμένων του Κορυδαλλού και το συνακόλουθο εθισμό του κοινού στην ιδέα μιας βίαιης λύσης. Ο Νοέμβριος του 1995 σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής: Στο εξής, οι προσπάθειες κατάλυσης του ασύλου στοχεύουν όχι εξωπανεπιστημιακούς «ταραξίες», αλλά τους ίδιους τους φοιτητές, το κίνημα των οποίων ριζοσπαστικοποιείται ραγδαία απέναντι στις αλλεπάλληλες απόπειρες νεοφιλελεύθερης αντιμεταρρύθμισης στα ΑΕΙ. Αρχικά, η σχετική παραφιλολογία επικεντρώθηκε σε (πραγματικά ή φανταστικά) κρούσματα «ποινικής» παραβατικότητας σε πανεπιστημιακούς χώρους. Στην πορεία, ωστόσο, απέκτησε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ευθέως ανάλογα του γενικότερου αντιαπεργιακού λόγου: το άσυλο αποτελεί πρόβλημα επειδή επιτρέπει στους φοιτητές να καταλαμβάνουν τις σχολές τους, ως μέσο διεκδίκησης των προβλημάτων τους ή αντίστασης σε αρνητικές κυβερνητικές επιλογές.
Τελικά προστατεύονται οι φοιτητές από το πανεπιστημιακό άσυλο; Είναι ένα δύσκολο ερώτημα αν συλλογιστεί κανείς πόσες συλλήψεις έχουν γίνει και πόσες φορές έχει καταπατηθεί αυθαίρετα. Το μόνο σίγουρο είναι πως ακόμη και έτσι το πανεπιστημιακό άσυλο δεν πρέπει να καταργηθεί αλλά να υποστηριχτεί από τους εκάστοτε πολιτικούς, Είναι δικαίωμα και ταυτόχρονα η δύναμη των φοιτητών να υπερασπιστούν τα θέλω τους και να επιλύουν τα προβλήματά τους.


πηγές: www.wikipedia.org
www.athens.ingymedia.org
www.nylon.gr

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

ΟΥΤΕ Ο ΚΑΤ'ΟΙΚΟΝ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΔΕΝ ΑΠΕΦΕΡΕ ΚΑΡΠΟΥΣ

Κατ’ οίκον εμβολιασμός προσφέρεται στα άτομα που δεν μπορούν να προσέλθουν στα εμβολιαστικά κέντρα και επιθυμούν να εμβολιασθούν από το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ).Οι πολίτες που ενδιαφέρονται μπορούν να δηλώσουν στην Τηλεφωνική Γραμμή για τη Νέα Γρίπη 1135 τα στοιχεία τους (όνομα,διεύθυνση, τηλέφωνο) καθώς και το πρόβλημα υγείας, το οποίο δεν τους επιτρέπει να προσέλθουν στα εμβολιαστικά κέντρα της περιοχής τους, ώστε να οριστεί το ραντεβού. Όπως σημειώνεται σε σχετική ανακοίνωση, το πρόγραμμα αρχίζει στην Αττική από την ερχόμενη Δευτέρα (14.12.2009) και περιλαμβάνει δύο κινητές μονάδες του ΚΕΕΛΠΝΟ, πλήρως εξοπλισμένες, με ιατρονοσηλευτικό προσωπικό.

Όμως και αυτή η δυνατότητα, δεν αλλάζει το κλίμα που έχει δημιουργηθεί για το θέμα του εμβολίου. Έτσι με σταθερά αργούς ρυθμούς συνεχίζεται το εμβολιαστικό πρόγραμμα στην χώρα μας. Είναι ενδεικτικό πως χτες εμβολιάστηκαν 21.838 πολίτες, οι οποίοι επισκέφτηκαν τα εμβολιαστικά κέντρα που λειτουργούν σε όλη τη χώρα. Συνολικά, από την αρχή του εμβολιαστικού προγράμματος έως και χτες το βράδυ είχαν καταναλωθεί 260.602 δόσεις πανδημικού εμβολίου, αριθμός ιδιαίτερα χαμηλός, δεδομένου πως για να μπει φρένο στο πανδημικό κύμα θα πρέπει να αποκτήσει ανοσία στην νέα γρίπη τουλάχιστον το 30% του πληθυσμού.

Παρά τα δεδομένα που δείχνουν πως οι ευπαθείς ομάδες είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στη νέα γρίπη, μόνο λίγοι είναι θετικοί στο να κάνουν το εμβόλιο. Είναι ενδεικτικό πως από την Παρασκευή έως και την Κυριακή το βράδυ καταναλώθηκαν μόλις 31.557 δόσεις του πανδημικού εμβολίου, αριθμός ιδιαίτερα χαμηλός δεδομένου ότι την περασμένη εβδομάδα τόσοι πολίτες εμβολιάζονταν σε διάστημα ενός 24ώρου.

Οι αντιδράσεις οξύνθηκαν το περιστατικό μιας 62χρονης γυναίκας που είχε συμπτώματα που είχαν αναφερθεί ως ανεπιθύμητη ενέργεια. Όμως όταν το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων ανακοίνωσε το περιστατικό, επισήμανε ότι τα συμπτώματα που είχαν αναφερθεί ως ανεπιθύμητη ενέργεια, δεν συνδέονται με το πανδημικό εμβόλιο που της χορηγήθηκε όπως φάνηκε από τις κλινικές εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκε.

Ανεξάρτητα όμως από το συγκεκριμένο περιστατικό, η πλειοψηφία των πολιτών έχει επηρεαστεί ήδη από το γεγονός ότι και μια μεγάλη μερίδα γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού όλων των νοσοκομείων είναι κατά του εμβολιασμού.

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

ΉΡΩΑΣ...ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ!

Ήρωες συνηθίζει να κατασκευάζει η τηλεόραση προκειμένου να πετύχει τα υψηλά ποσοστά θεαματικότητας. Στο βωμό των νούμερων της AGB θυσιάζονται ηθικές αξίες και συναισθηματισμοί. Αυτό που υπάρχει είναι μόνο κάποια ανθρώπινα ρομποτάκια που τρέχουν προς την διαρκή αναζήτηση του πιο ¨ζουμερού¨ ρεπορτάζ, που θα συγκλονίσει το κοινό..!

Τη στυγερή πραγματικότητα των ΜΜΕ θίγει και η ταινία ¨Ήρωας κατά λάθος¨. Η ταινία με ένα χιουμοριστικό ύφος, προβάλλει την δύναμη που έχει η δημοσιογραφία με όπλο την τηλεόραση, να φτιάχνει λατρευτικά είδωλα, αλλά και την αδυναμία της να δημοσιεύει έγκυρες και αληθινές ειδήσεις. Αυτό που επικρατεί στα ενημερωτικά κανάλια είναι ένας ¨πόλεμος¨ ανάμεσα στους δημοσιογράφους. Και ο ισχυρότερος θα επικρατήσει...

Οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να επηρεάζονται από τα συναισθήματά τους. Πρέπει να είναι σκληροί, επαγγελματίες και κυνικοί. Δεν υπάρχει χώρος για ευαισθησία και ανθρωπιά, αν θες να γίνεις επιτυχημένος και καταξιωμένος δημοσιογράφος. Απλώς κυνηγάς την είδηση και αυτοσχεδιάζεις... Η αληθινή και έγκυρη είδηση δεν έχουν τόση σημασία, αρκεί να ξέρεις να πείθεις το κοινό με λίγη τέχνη στον λόγο και μια μικρή δόση ηθοποιίας. Ακολουθώντας αυτή τη συνταγή μπορείς να πετύχεις…

Είναι σίγουρα οδυνηρό ένα επάγγελμα που από τη φύση του είναι ενδιαφέρον και ανθρωπιστικό, να μετατρέπεται σε ένα κλουβί θηρίων που το ένα προσπαθεί να επιβληθεί στο άλλο. Αλλά είναι ταυτόχρονα και τρομακτικό το γεγονός, πως αν θες να ακολουθήσεις αυτό το επάγγελμα θα χρειαστεί να αντιμετωπίσεις αυτά τα θηρία ή ακόμη χειρότερα να γίνεις ένα από αυτά.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας λοιπόν, μία σκέψη ερχόταν πιο έντονα στο μυαλό μου: ¨ Υπάρχει πιθανότητα να γίνω κι εγώ τόσο σκληρή και επαγγελματίας όσο η πρωταγωνίστρια ή μήπως τελικά ανακαλύψω ότι ακόμη υπάρχει και η ανθρώπινη πτυχή των ΜΜΕ?¨

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ...ΕΚΟΥΣΙΑ Ή ΑΚΟΥΣΙΑ?

Ο εγκληματίας δεν είναι επαναστάτης, απoκτά με τη βία αυτό που του απαγορεύουν, προσπαθεί να ενσωματωθεί με τα πρότυπα όχι να τα αλλάξει. Η βία της εγκληματικότητας δεν έχει τη μορφή κοινωνικής αντίδρασης. Αποτελεί αντικοινωνική πράξη εναντίον της οργανωμένης κοινωνίας. Γιατί όμως γίνεται κάποιος εγκληματίας? Η απάντηση στην ερώτηση βρίσκει αντίκτυπο στα προβλήματα μιας κατεξοχήν υλιστικής κοινωνίας, η οποία δεν παρέχει τη δυνατότητα απόκτησης όσων υπόσχεται, με αποτέλεσμα κάποια άτομα να καταφεύγουν σε παράνομες πράξεις για την απόκτηση κάποιων αγαθών.

Και εξαιτίας μιας κοινωνίας καταναλωτισμού γίνονται τόσα πολλά και στυγερά εγκλήματα? Σίγουρα όχι..Ακολουθεί μια σειρα από άλλες αιτίες όπως είναι η φτώχεια, προβλήματα φορέων κοινωνικοποίησης, πάθη αλλά και αυτοάμυνα..Στην Ελλάδα πάντως, όποια και να είναι η αιτία που διαπράτεται ένα έγκλημα κάθε φορά, ο δείκτης εκγληματικότητας έχει αυξηθέι κατά κόρον. Η Καθημερινή αναφέρει χαρακτηριστικά, οτι σε ένα οκτάμηνο του 2008 εξιχνιάσθηκαν 50 ληστείες στην Αθήνα. Στο ίδιο διάστημα εξιχνιάστηκαν 500 κλοπές και διαρρήξεις. Αυξητικές τάσεις εμφανίζουν και οι παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών για το πρώτο εξάμηνο του 2008, οι οποίες τείνουν να αυξηθούν σε ποσοστά της τάξεως του 15% σε σχέση με πέρυσι. Ειδικότερα, στο πρώτο εξάμηνο του 2008, 116 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, από τους οποίους 43 στη Θεσσαλονίκη, 34 στην Αθήνα και 39 στην υπόλοιπη Ελλάδα, όπως αναφέρει η εφημερίδα τα Νεα.


Ξαναγυρίζοντας στην πηγή ενός εγκλήματος, παρατηρώ πως άλλες φορές διαπράτεται ηθελημένα, άλλες αναγκαστικά και άλλες αμυντικά.Για παραδειγμα, κάποιος διακινεί ναρκωτικά με πλήρη επίγνωση της πράξεώς του, κάποιος ληστεύει για να ζήσει και κάποιος σκοτώνει σε μια προσπάθεια αυτοάμυνας... Το μόνο σίγουρο είναι πως η κάθε περίπτωση χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση από τη δικαιοσύνη. Αλλιώς είναι να δικάζεσαι για ένα απλό πλημέλημα και αλλιώς για ένα κακούργημα. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια ακόμη και ένας δολοφόνος μπορεί να αθωωθεί, αναλόγως τα κίνητρά του.


Αν ένα έγκλημα ή μια παραβίαση λοιπόν, γίνεται είτε εκούσια είτε ακούσια, μπορεί να είναι θεμιτή. Ασφαλώς και υπάρχουν νόμοι, η παραβίαση των οποίων διώκεται ποινικά, όμως εαν για παράδειγμα πίσω από ένα έγκλημα κρύβονται ψυχολογικά αίτια τότε η ποινή που επιβάλλεται είναι ευνοικότερη. Όλοι θυμόμαστε την τραγική φυγούρα του 18χρονου αγοριού που σκότωσε τον πατέρα του το 1998 στην οδό Ζωγράφου τη Αθήνας και ο οποίος αθωώθηκε από το δικαστήριο. Το αγόρι αγανακτισμένο από την βίαιη συμπεριφορά τού αλκοολικού πατέρα του προς τη σύζυγό του αλλά και στον ίδιο για χρόνια, δεν άντεξε και δολοφόνησε τον πατέρα του.


Η εγκληματικότητα λοιπόν, είναι ένα μείζον πρόβλημα που ολοένα και διογκώνεται. Μια παράβαση του νόμου μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να θεωρηθεί θεμιτή και μάλιστα να δικαιωθεί και ο παραβαίνων. Όπως και να έχει όμως ένα μεγαλό ερώτημα προκύπτει...Μπορεί να υπάρξει ουσιαστική προστασία από κάθε μορφής εγκληματικότητα?

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

<<Ένας στους 165 ανθρώπους είναι αυτιστικός>>

Επέλεξα να γράψω για ένα θέμα που ίσως δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι. Ούτε κι εγώ το ήξερα δηλαδή πριν διαβάσω γι΄αυτό στην εφημερίδα. Η συνέντευξη γινόταν με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα 47 ετών, η οποία μόλις πριν δύο χρόνια κατάλαβε οτι έχει αυτισμό. Η Πέρλα Μεσσίνα λοιπόν έχει το σύνδρομο Asperger, μια μορφή αυτισμού. Η ίδια στην συνέντευξη που δίνει ομολογεί την αρνητική και προκατηλημένη στάση του κόσμου απέναντι στους αυτιστικούς ανθρώπους.

Η αλήθεια είναι πως πριν ακόμα διαβάσω την συνέντευξη, έτυχε να ακούσω τη λέξη ''αυτισμός'' από μια οικογενειακη φίλη, η οποία έτρεμε στην ιδέα οτι το παιδί της είναι αυτιστικό... Έτσι ρώτησα για τη σημασία του αυτισμού και έμαθα ότι πρόκειται για ένα είδος αναπηρίας κάποιων ατόμων που από πολύ μικρή ηλικία δεν μπορούν να μιλήσουν και είναι αντικοινωνικά. Ουσιαστικά όμως είχα μάθει μόνο για το ένα είδος του αυτισμού που είναι ο Leo Kanner. Διαβάζοντας εν συνεχεία τη συνέντευξη, έμαθα πως υπάρχει και ένα δεύτερο είδος που ονομάζεται Arperger. Στην Ελλάδα γνωρίζουμε μόνο το πρώτο είδος, δηλαδή ότι αυτιστικό είναι ένα παιδί που δεν μιλάει.

Το σύνδρομο Asperger αφορά μια ομάδα ατόμων που μπορούν να μιλήσουν και να μορφωθούν απλώς νιώθουν οτι δεν "ταιριάζουν" σε καμιά ομάδα της κοινωνίας. Η ερωτηθείσα στην συνέντευξη Πέρλα Μεσσίνα, αναφέρει χαρακτηριστικά πως από τότε που πήγαινε σχολείο, θυμάται τον εαυτό της να μην μπορεί να βρεί μια ομάδα ατόμων να επικοινωνήσει μαζί τους. Ακόμη και μετά το σχολείο σε όποια ομάδα κι αν είχε δοκιμάσει να ενταχθεί δεν τα κατάφερνε. Η ίδια διευκρινίζει πως το βασικό πρόβλημα ενός αυτιστικού ατόμου με τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι ότι οι πρώτοι έχουν αναπτυγμένα τα ζωώδη ένστικτα καθώς και μια αυστηρή λογική κρίση.

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πως πίστευα ότι τα αυτιστικά άτομα έχοντας αυξημένη την παγωμένη λογική τους, δεν θα είχαν συναισθήματα. Κι όμως αυτό δεν ισχύει απόλυτα. Οι αυτιστικοί μπορει να μην έχουν πολύπλοκα συναισθήματα όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι, διαθέτουν όμως μονάχα τρία. Το πρώτο είναι η χαρά που όταν κλονιστεί άμέσως ακολουθεί ο ψυχικός εξαναγκασμός και τέλος αν δεν επανέλθει το αρχικό συναίσθημα, τότε γίνεται έκρηξη θυμού του αυτιστικού ατόμου.

Οι αυτιστικοί τελικά δεν είναι άνθρωποι προς αποφυγή απλώς και μόνο επειδή δεν ταιριάζουν απόλυτα με την υπόλοιπη κοινωνία. Είναι ιδιαίτεροι άνθρωποι, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης και απλώς χρειάζονται ειδική μεταχείρηση. Γι αυτό το λόγο η Πέρλα Μεσσίνα, δημιούργησε ένα σύλλογο μέσω του Διαδικτύου μαζί με άλλους 20 Έλληνες αυτιστικούς. Ονομάζεται Σύλλογος Ενηλίκων Αυτιστικών και ΥΛΑ(Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτισμός). Με αυτή την κίνηση της δηλώνει πως είναι καιρός να βγεί στην επιφάνεια ο αυτισμός και να υποχωρήσει ο στιγματισμός αυτής της αναπηρίας.

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Τα όρια της ελευθερίας του Λόγου σε σχέση με τα προσωπικά δεδομένα

Ανέκαθεν ο άνθρωπος επειδή διέθετε λόγο και κρίση, πράγμα το οποίο τον διέκρινε από τα άλλα ζώα, ένιωθε έμφυτη την ανάγκη να κρίνει τον κόσμο που τον περιέβαλλε. Στην περίπτωση μάλιστα που μιλάμε για ένα δημοκρατικό πολίτευμα όπως αυτό της Ελλάδας, υπάρχει ελευθερία του λόγου και επομένως η ελεύθερη άσκηση κριτικής απέναντι σε γεγονότα και ανθρώπους. Το ερώτημα όμως είναι εάν υπάρχει η απόλυτη ελευθερία λόγου στα προσωπικά κυρίως δεδομένα.

Καταρχάς, οφείλουμε να διαχωρίσουμε την ελευθερία του λόγου που έχουν οι απλοί πολίτες όσον αφορά τα προσωπικά δεδομένα κάποιων ατόμων σε σχέση με αυτή που διατίθενται να έχουν οι δημοσιογράφοι. Όντας κάποιος δημοσιογράφος έχει το χρέος να λέει αυτά που πρέπει και όχι να αξιολογεί πρόσωπα και καταστάσεις σύμφωνα με την δική του γνώμη. Έτσι, ένας δημοσιογράφος σχολιάζοντας κυρίως την προσωπική ζωή δημοσίων προσώπων του πολιτικού ή και του καλλιτεχνικού χώρου έχει και το δικαίωμα να εκφράζεται "ανοιχτά" με μια όμως αυτοσυγκράτηση ώστε να αποφεύγονται τυχόν διενέξεις με τα σχολιαζόμενα πρόσωπα.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει η άποψη από κάποιους δημοσιογράφους ότι το πόσο κριτικός και εμβαθής θα είναι ο σχολιασμός απέναντι σ’ ένα πρόσωπο εξαρτάται κάθε φορά από το ίδιο το πρόσωπο ή κάποιο "σκάνδαλο" που θα είναι στην επικαιρότητα και θα σχετίζεται μ’ αυτό. Αυτή η ομάδα των δημοσιογράφων δεν διστάζει να προκαλέσει τα σχολιαζόμενα πρόσωπα, εισχωρώντας σε πολύ προσωπικά τους δεδομένα και φτάνοντας σε "κιτρινισμούς ".

Όποιον όμως από τους δυο δρόμους και αν επιλέξει ένας δημοσιογράφος, δηλαδή είτε να αγγίξει ακροθιγώς και με προσοχή τα προσωπικά δεδομένα κάποιου ατόμου είτε να εμβαθύνει αρκετά και κριτικά στην προσωπική ζωή του , απαραίτητη προϋπόθεση είναι να γνωρίζει καλά το κρίνον πρόσωπο. Οφείλει δηλαδή να έχει κάνει μια εμπεριστατωμένη έρευνα για το σχολιαζόμενα πρόσωπο ώστε να μπορεί να προβάλει επιχειρήματα για να στηρίξει την κριτική του, όποια και εάν είναι αυτή.

Την ελευθερία λόγου χωρίς όρια διαθέτει ένας δημοσιογράφος όσον αφορά στην τρέχουσα επικαιρότητα. Εκεί θα λέγαμε πως έχει τον ρόλο του μάρτυρα. Πρέπει να λέει ότι ξέρει με αντικειμενικότητα, δηλαδή η είδηση να δίνει στο κοινό την εικόνα της πραγματικότητας. Καθήκον του δημοσιογράφου είναι να πείσει τον αναγνώστη ότι λέει την αλήθεια, αφήνοντας όμως τα περιθώρια εξέτασης άλλων απόψεων.

Εν’ αντιθέσει με την επικαιρότητα, όταν ένας δημοσιογράφος καλείται να μιλήσει για τα προσωπικά δεδομένα κάποιου ατόμου θα πρέπει να εξετάσει πρώτα το ιστορικό του αλλά και την απήχηση του στο κοινό. Σ’ αυτή την περίπτωση, θα λέγαμε πως ο δημοσιογράφος οφείλει να βρει την χρυσή τομή στα όσα ξέρει και στα όσα θα δημοσιεύσει. Αυτή η χρυσή τομή θα είναι και το κλειδί μιας επιτυχημένης είδησης.

Εν κατακλείδι, υπάρχουν όρια της ελευθερίας του λόγου όσον αφορά στα προσωπικά δεδομένα κάποιου ατόμου και κάθε δημοσιογράφος οφείλει να τα τηρεί. Τα όρια αυτά θα μπορούσαν να ονομαστούν "σεβασμός" στα προσωπικά δεδομένα, η τήρηση του οποίου ξεχωρίζει και έναν δημοσιογράφο.