ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ...ΕΚΟΥΣΙΑ Ή ΑΚΟΥΣΙΑ?

Ο εγκληματίας δεν είναι επαναστάτης, απoκτά με τη βία αυτό που του απαγορεύουν, προσπαθεί να ενσωματωθεί με τα πρότυπα όχι να τα αλλάξει. Η βία της εγκληματικότητας δεν έχει τη μορφή κοινωνικής αντίδρασης. Αποτελεί αντικοινωνική πράξη εναντίον της οργανωμένης κοινωνίας. Γιατί όμως γίνεται κάποιος εγκληματίας? Η απάντηση στην ερώτηση βρίσκει αντίκτυπο στα προβλήματα μιας κατεξοχήν υλιστικής κοινωνίας, η οποία δεν παρέχει τη δυνατότητα απόκτησης όσων υπόσχεται, με αποτέλεσμα κάποια άτομα να καταφεύγουν σε παράνομες πράξεις για την απόκτηση κάποιων αγαθών.

Και εξαιτίας μιας κοινωνίας καταναλωτισμού γίνονται τόσα πολλά και στυγερά εγκλήματα? Σίγουρα όχι..Ακολουθεί μια σειρα από άλλες αιτίες όπως είναι η φτώχεια, προβλήματα φορέων κοινωνικοποίησης, πάθη αλλά και αυτοάμυνα..Στην Ελλάδα πάντως, όποια και να είναι η αιτία που διαπράτεται ένα έγκλημα κάθε φορά, ο δείκτης εκγληματικότητας έχει αυξηθέι κατά κόρον. Η Καθημερινή αναφέρει χαρακτηριστικά, οτι σε ένα οκτάμηνο του 2008 εξιχνιάσθηκαν 50 ληστείες στην Αθήνα. Στο ίδιο διάστημα εξιχνιάστηκαν 500 κλοπές και διαρρήξεις. Αυξητικές τάσεις εμφανίζουν και οι παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών για το πρώτο εξάμηνο του 2008, οι οποίες τείνουν να αυξηθούν σε ποσοστά της τάξεως του 15% σε σχέση με πέρυσι. Ειδικότερα, στο πρώτο εξάμηνο του 2008, 116 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, από τους οποίους 43 στη Θεσσαλονίκη, 34 στην Αθήνα και 39 στην υπόλοιπη Ελλάδα, όπως αναφέρει η εφημερίδα τα Νεα.


Ξαναγυρίζοντας στην πηγή ενός εγκλήματος, παρατηρώ πως άλλες φορές διαπράτεται ηθελημένα, άλλες αναγκαστικά και άλλες αμυντικά.Για παραδειγμα, κάποιος διακινεί ναρκωτικά με πλήρη επίγνωση της πράξεώς του, κάποιος ληστεύει για να ζήσει και κάποιος σκοτώνει σε μια προσπάθεια αυτοάμυνας... Το μόνο σίγουρο είναι πως η κάθε περίπτωση χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση από τη δικαιοσύνη. Αλλιώς είναι να δικάζεσαι για ένα απλό πλημέλημα και αλλιώς για ένα κακούργημα. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια ακόμη και ένας δολοφόνος μπορεί να αθωωθεί, αναλόγως τα κίνητρά του.


Αν ένα έγκλημα ή μια παραβίαση λοιπόν, γίνεται είτε εκούσια είτε ακούσια, μπορεί να είναι θεμιτή. Ασφαλώς και υπάρχουν νόμοι, η παραβίαση των οποίων διώκεται ποινικά, όμως εαν για παράδειγμα πίσω από ένα έγκλημα κρύβονται ψυχολογικά αίτια τότε η ποινή που επιβάλλεται είναι ευνοικότερη. Όλοι θυμόμαστε την τραγική φυγούρα του 18χρονου αγοριού που σκότωσε τον πατέρα του το 1998 στην οδό Ζωγράφου τη Αθήνας και ο οποίος αθωώθηκε από το δικαστήριο. Το αγόρι αγανακτισμένο από την βίαιη συμπεριφορά τού αλκοολικού πατέρα του προς τη σύζυγό του αλλά και στον ίδιο για χρόνια, δεν άντεξε και δολοφόνησε τον πατέρα του.


Η εγκληματικότητα λοιπόν, είναι ένα μείζον πρόβλημα που ολοένα και διογκώνεται. Μια παράβαση του νόμου μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να θεωρηθεί θεμιτή και μάλιστα να δικαιωθεί και ο παραβαίνων. Όπως και να έχει όμως ένα μεγαλό ερώτημα προκύπτει...Μπορεί να υπάρξει ουσιαστική προστασία από κάθε μορφής εγκληματικότητα?