Ήρωες συνηθίζει να κατασκευάζει η τηλεόραση προκειμένου να πετύχει τα υψηλά ποσοστά θεαματικότητας. Στο βωμό των νούμερων της AGB θυσιάζονται ηθικές αξίες και συναισθηματισμοί. Αυτό που υπάρχει είναι μόνο κάποια ανθρώπινα ρομποτάκια που τρέχουν προς την διαρκή αναζήτηση του πιο ¨ζουμερού¨ ρεπορτάζ, που θα συγκλονίσει το κοινό..!
Τη στυγερή πραγματικότητα των ΜΜΕ θίγει και η ταινία ¨Ήρωας κατά λάθος¨. Η ταινία με ένα χιουμοριστικό ύφος, προβάλλει την δύναμη που έχει η δημοσιογραφία με όπλο την τηλεόραση, να φτιάχνει λατρευτικά είδωλα, αλλά και την αδυναμία της να δημοσιεύει έγκυρες και αληθινές ειδήσεις. Αυτό που επικρατεί στα ενημερωτικά κανάλια είναι ένας ¨πόλεμος¨ ανάμεσα στους δημοσιογράφους. Και ο ισχυρότερος θα επικρατήσει...
Οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να επηρεάζονται από τα συναισθήματά τους. Πρέπει να είναι σκληροί, επαγγελματίες και κυνικοί. Δεν υπάρχει χώρος για ευαισθησία και ανθρωπιά, αν θες να γίνεις επιτυχημένος και καταξιωμένος δημοσιογράφος. Απλώς κυνηγάς την είδηση και αυτοσχεδιάζεις... Η αληθινή και έγκυρη είδηση δεν έχουν τόση σημασία, αρκεί να ξέρεις να πείθεις το κοινό με λίγη τέχνη στον λόγο και μια μικρή δόση ηθοποιίας. Ακολουθώντας αυτή τη συνταγή μπορείς να πετύχεις…
Είναι σίγουρα οδυνηρό ένα επάγγελμα που από τη φύση του είναι ενδιαφέρον και ανθρωπιστικό, να μετατρέπεται σε ένα κλουβί θηρίων που το ένα προσπαθεί να επιβληθεί στο άλλο. Αλλά είναι ταυτόχρονα και τρομακτικό το γεγονός, πως αν θες να ακολουθήσεις αυτό το επάγγελμα θα χρειαστεί να αντιμετωπίσεις αυτά τα θηρία ή ακόμη χειρότερα να γίνεις ένα από αυτά.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας λοιπόν, μία σκέψη ερχόταν πιο έντονα στο μυαλό μου: ¨ Υπάρχει πιθανότητα να γίνω κι εγώ τόσο σκληρή και επαγγελματίας όσο η πρωταγωνίστρια ή μήπως τελικά ανακαλύψω ότι ακόμη υπάρχει και η ανθρώπινη πτυχή των ΜΜΕ?¨
Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008
Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008
ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ...ΕΚΟΥΣΙΑ Ή ΑΚΟΥΣΙΑ?
Ο εγκληματίας δεν είναι επαναστάτης, απoκτά με τη βία αυτό που του απαγορεύουν, προσπαθεί να ενσωματωθεί με τα πρότυπα όχι να τα αλλάξει. Η βία της εγκληματικότητας δεν έχει τη μορφή κοινωνικής αντίδρασης. Αποτελεί αντικοινωνική πράξη εναντίον της οργανωμένης κοινωνίας. Γιατί όμως γίνεται κάποιος εγκληματίας? Η απάντηση στην ερώτηση βρίσκει αντίκτυπο στα προβλήματα μιας κατεξοχήν υλιστικής κοινωνίας, η οποία δεν παρέχει τη δυνατότητα απόκτησης όσων υπόσχεται, με αποτέλεσμα κάποια άτομα να καταφεύγουν σε παράνομες πράξεις για την απόκτηση κάποιων αγαθών.
Και εξαιτίας μιας κοινωνίας καταναλωτισμού γίνονται τόσα πολλά και στυγερά εγκλήματα? Σίγουρα όχι..Ακολουθεί μια σειρα από άλλες αιτίες όπως είναι η φτώχεια, προβλήματα φορέων κοινωνικοποίησης, πάθη αλλά και αυτοάμυνα..Στην Ελλάδα πάντως, όποια και να είναι η αιτία που διαπράτεται ένα έγκλημα κάθε φορά, ο δείκτης εκγληματικότητας έχει αυξηθέι κατά κόρον. Η Καθημερινή αναφέρει χαρακτηριστικά, οτι σε ένα οκτάμηνο του 2008 εξιχνιάσθηκαν 50 ληστείες στην Αθήνα. Στο ίδιο διάστημα εξιχνιάστηκαν 500 κλοπές και διαρρήξεις. Αυξητικές τάσεις εμφανίζουν και οι παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών για το πρώτο εξάμηνο του 2008, οι οποίες τείνουν να αυξηθούν σε ποσοστά της τάξεως του 15% σε σχέση με πέρυσι. Ειδικότερα, στο πρώτο εξάμηνο του 2008, 116 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, από τους οποίους 43 στη Θεσσαλονίκη, 34 στην Αθήνα και 39 στην υπόλοιπη Ελλάδα, όπως αναφέρει η εφημερίδα τα Νεα.
Ξαναγυρίζοντας στην πηγή ενός εγκλήματος, παρατηρώ πως άλλες φορές διαπράτεται ηθελημένα, άλλες αναγκαστικά και άλλες αμυντικά.Για παραδειγμα, κάποιος διακινεί ναρκωτικά με πλήρη επίγνωση της πράξεώς του, κάποιος ληστεύει για να ζήσει και κάποιος σκοτώνει σε μια προσπάθεια αυτοάμυνας... Το μόνο σίγουρο είναι πως η κάθε περίπτωση χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση από τη δικαιοσύνη. Αλλιώς είναι να δικάζεσαι για ένα απλό πλημέλημα και αλλιώς για ένα κακούργημα. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια ακόμη και ένας δολοφόνος μπορεί να αθωωθεί, αναλόγως τα κίνητρά του.
Αν ένα έγκλημα ή μια παραβίαση λοιπόν, γίνεται είτε εκούσια είτε ακούσια, μπορεί να είναι θεμιτή. Ασφαλώς και υπάρχουν νόμοι, η παραβίαση των οποίων διώκεται ποινικά, όμως εαν για παράδειγμα πίσω από ένα έγκλημα κρύβονται ψυχολογικά αίτια τότε η ποινή που επιβάλλεται είναι ευνοικότερη. Όλοι θυμόμαστε την τραγική φυγούρα του 18χρονου αγοριού που σκότωσε τον πατέρα του το 1998 στην οδό Ζωγράφου τη Αθήνας και ο οποίος αθωώθηκε από το δικαστήριο. Το αγόρι αγανακτισμένο από την βίαιη συμπεριφορά τού αλκοολικού πατέρα του προς τη σύζυγό του αλλά και στον ίδιο για χρόνια, δεν άντεξε και δολοφόνησε τον πατέρα του.
Η εγκληματικότητα λοιπόν, είναι ένα μείζον πρόβλημα που ολοένα και διογκώνεται. Μια παράβαση του νόμου μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να θεωρηθεί θεμιτή και μάλιστα να δικαιωθεί και ο παραβαίνων. Όπως και να έχει όμως ένα μεγαλό ερώτημα προκύπτει...Μπορεί να υπάρξει ουσιαστική προστασία από κάθε μορφής εγκληματικότητα?
Και εξαιτίας μιας κοινωνίας καταναλωτισμού γίνονται τόσα πολλά και στυγερά εγκλήματα? Σίγουρα όχι..Ακολουθεί μια σειρα από άλλες αιτίες όπως είναι η φτώχεια, προβλήματα φορέων κοινωνικοποίησης, πάθη αλλά και αυτοάμυνα..Στην Ελλάδα πάντως, όποια και να είναι η αιτία που διαπράτεται ένα έγκλημα κάθε φορά, ο δείκτης εκγληματικότητας έχει αυξηθέι κατά κόρον. Η Καθημερινή αναφέρει χαρακτηριστικά, οτι σε ένα οκτάμηνο του 2008 εξιχνιάσθηκαν 50 ληστείες στην Αθήνα. Στο ίδιο διάστημα εξιχνιάστηκαν 500 κλοπές και διαρρήξεις. Αυξητικές τάσεις εμφανίζουν και οι παραβάσεις του νόμου περί ναρκωτικών για το πρώτο εξάμηνο του 2008, οι οποίες τείνουν να αυξηθούν σε ποσοστά της τάξεως του 15% σε σχέση με πέρυσι. Ειδικότερα, στο πρώτο εξάμηνο του 2008, 116 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, από τους οποίους 43 στη Θεσσαλονίκη, 34 στην Αθήνα και 39 στην υπόλοιπη Ελλάδα, όπως αναφέρει η εφημερίδα τα Νεα.
Ξαναγυρίζοντας στην πηγή ενός εγκλήματος, παρατηρώ πως άλλες φορές διαπράτεται ηθελημένα, άλλες αναγκαστικά και άλλες αμυντικά.Για παραδειγμα, κάποιος διακινεί ναρκωτικά με πλήρη επίγνωση της πράξεώς του, κάποιος ληστεύει για να ζήσει και κάποιος σκοτώνει σε μια προσπάθεια αυτοάμυνας... Το μόνο σίγουρο είναι πως η κάθε περίπτωση χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση από τη δικαιοσύνη. Αλλιώς είναι να δικάζεσαι για ένα απλό πλημέλημα και αλλιώς για ένα κακούργημα. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια ακόμη και ένας δολοφόνος μπορεί να αθωωθεί, αναλόγως τα κίνητρά του.
Αν ένα έγκλημα ή μια παραβίαση λοιπόν, γίνεται είτε εκούσια είτε ακούσια, μπορεί να είναι θεμιτή. Ασφαλώς και υπάρχουν νόμοι, η παραβίαση των οποίων διώκεται ποινικά, όμως εαν για παράδειγμα πίσω από ένα έγκλημα κρύβονται ψυχολογικά αίτια τότε η ποινή που επιβάλλεται είναι ευνοικότερη. Όλοι θυμόμαστε την τραγική φυγούρα του 18χρονου αγοριού που σκότωσε τον πατέρα του το 1998 στην οδό Ζωγράφου τη Αθήνας και ο οποίος αθωώθηκε από το δικαστήριο. Το αγόρι αγανακτισμένο από την βίαιη συμπεριφορά τού αλκοολικού πατέρα του προς τη σύζυγό του αλλά και στον ίδιο για χρόνια, δεν άντεξε και δολοφόνησε τον πατέρα του.
Η εγκληματικότητα λοιπόν, είναι ένα μείζον πρόβλημα που ολοένα και διογκώνεται. Μια παράβαση του νόμου μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να θεωρηθεί θεμιτή και μάλιστα να δικαιωθεί και ο παραβαίνων. Όπως και να έχει όμως ένα μεγαλό ερώτημα προκύπτει...Μπορεί να υπάρξει ουσιαστική προστασία από κάθε μορφής εγκληματικότητα?
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008
<<Ένας στους 165 ανθρώπους είναι αυτιστικός>>
Επέλεξα να γράψω για ένα θέμα που ίσως δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι. Ούτε κι εγώ το ήξερα δηλαδή πριν διαβάσω γι΄αυτό στην εφημερίδα. Η συνέντευξη γινόταν με πρωταγωνίστρια μια γυναίκα 47 ετών, η οποία μόλις πριν δύο χρόνια κατάλαβε οτι έχει αυτισμό. Η Πέρλα Μεσσίνα λοιπόν έχει το σύνδρομο Asperger, μια μορφή αυτισμού. Η ίδια στην συνέντευξη που δίνει ομολογεί την αρνητική και προκατηλημένη στάση του κόσμου απέναντι στους αυτιστικούς ανθρώπους.
Η αλήθεια είναι πως πριν ακόμα διαβάσω την συνέντευξη, έτυχε να ακούσω τη λέξη ''αυτισμός'' από μια οικογενειακη φίλη, η οποία έτρεμε στην ιδέα οτι το παιδί της είναι αυτιστικό... Έτσι ρώτησα για τη σημασία του αυτισμού και έμαθα ότι πρόκειται για ένα είδος αναπηρίας κάποιων ατόμων που από πολύ μικρή ηλικία δεν μπορούν να μιλήσουν και είναι αντικοινωνικά. Ουσιαστικά όμως είχα μάθει μόνο για το ένα είδος του αυτισμού που είναι ο Leo Kanner. Διαβάζοντας εν συνεχεία τη συνέντευξη, έμαθα πως υπάρχει και ένα δεύτερο είδος που ονομάζεται Arperger. Στην Ελλάδα γνωρίζουμε μόνο το πρώτο είδος, δηλαδή ότι αυτιστικό είναι ένα παιδί που δεν μιλάει.
Το σύνδρομο Asperger αφορά μια ομάδα ατόμων που μπορούν να μιλήσουν και να μορφωθούν απλώς νιώθουν οτι δεν "ταιριάζουν" σε καμιά ομάδα της κοινωνίας. Η ερωτηθείσα στην συνέντευξη Πέρλα Μεσσίνα, αναφέρει χαρακτηριστικά πως από τότε που πήγαινε σχολείο, θυμάται τον εαυτό της να μην μπορεί να βρεί μια ομάδα ατόμων να επικοινωνήσει μαζί τους. Ακόμη και μετά το σχολείο σε όποια ομάδα κι αν είχε δοκιμάσει να ενταχθεί δεν τα κατάφερνε. Η ίδια διευκρινίζει πως το βασικό πρόβλημα ενός αυτιστικού ατόμου με τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι ότι οι πρώτοι έχουν αναπτυγμένα τα ζωώδη ένστικτα καθώς και μια αυστηρή λογική κρίση.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πως πίστευα ότι τα αυτιστικά άτομα έχοντας αυξημένη την παγωμένη λογική τους, δεν θα είχαν συναισθήματα. Κι όμως αυτό δεν ισχύει απόλυτα. Οι αυτιστικοί μπορει να μην έχουν πολύπλοκα συναισθήματα όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι, διαθέτουν όμως μονάχα τρία. Το πρώτο είναι η χαρά που όταν κλονιστεί άμέσως ακολουθεί ο ψυχικός εξαναγκασμός και τέλος αν δεν επανέλθει το αρχικό συναίσθημα, τότε γίνεται έκρηξη θυμού του αυτιστικού ατόμου.
Οι αυτιστικοί τελικά δεν είναι άνθρωποι προς αποφυγή απλώς και μόνο επειδή δεν ταιριάζουν απόλυτα με την υπόλοιπη κοινωνία. Είναι ιδιαίτεροι άνθρωποι, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης και απλώς χρειάζονται ειδική μεταχείρηση. Γι αυτό το λόγο η Πέρλα Μεσσίνα, δημιούργησε ένα σύλλογο μέσω του Διαδικτύου μαζί με άλλους 20 Έλληνες αυτιστικούς. Ονομάζεται Σύλλογος Ενηλίκων Αυτιστικών και ΥΛΑ(Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτισμός). Με αυτή την κίνηση της δηλώνει πως είναι καιρός να βγεί στην επιφάνεια ο αυτισμός και να υποχωρήσει ο στιγματισμός αυτής της αναπηρίας.
Η αλήθεια είναι πως πριν ακόμα διαβάσω την συνέντευξη, έτυχε να ακούσω τη λέξη ''αυτισμός'' από μια οικογενειακη φίλη, η οποία έτρεμε στην ιδέα οτι το παιδί της είναι αυτιστικό... Έτσι ρώτησα για τη σημασία του αυτισμού και έμαθα ότι πρόκειται για ένα είδος αναπηρίας κάποιων ατόμων που από πολύ μικρή ηλικία δεν μπορούν να μιλήσουν και είναι αντικοινωνικά. Ουσιαστικά όμως είχα μάθει μόνο για το ένα είδος του αυτισμού που είναι ο Leo Kanner. Διαβάζοντας εν συνεχεία τη συνέντευξη, έμαθα πως υπάρχει και ένα δεύτερο είδος που ονομάζεται Arperger. Στην Ελλάδα γνωρίζουμε μόνο το πρώτο είδος, δηλαδή ότι αυτιστικό είναι ένα παιδί που δεν μιλάει.
Το σύνδρομο Asperger αφορά μια ομάδα ατόμων που μπορούν να μιλήσουν και να μορφωθούν απλώς νιώθουν οτι δεν "ταιριάζουν" σε καμιά ομάδα της κοινωνίας. Η ερωτηθείσα στην συνέντευξη Πέρλα Μεσσίνα, αναφέρει χαρακτηριστικά πως από τότε που πήγαινε σχολείο, θυμάται τον εαυτό της να μην μπορεί να βρεί μια ομάδα ατόμων να επικοινωνήσει μαζί τους. Ακόμη και μετά το σχολείο σε όποια ομάδα κι αν είχε δοκιμάσει να ενταχθεί δεν τα κατάφερνε. Η ίδια διευκρινίζει πως το βασικό πρόβλημα ενός αυτιστικού ατόμου με τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι ότι οι πρώτοι έχουν αναπτυγμένα τα ζωώδη ένστικτα καθώς και μια αυστηρή λογική κρίση.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πως πίστευα ότι τα αυτιστικά άτομα έχοντας αυξημένη την παγωμένη λογική τους, δεν θα είχαν συναισθήματα. Κι όμως αυτό δεν ισχύει απόλυτα. Οι αυτιστικοί μπορει να μην έχουν πολύπλοκα συναισθήματα όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι, διαθέτουν όμως μονάχα τρία. Το πρώτο είναι η χαρά που όταν κλονιστεί άμέσως ακολουθεί ο ψυχικός εξαναγκασμός και τέλος αν δεν επανέλθει το αρχικό συναίσθημα, τότε γίνεται έκρηξη θυμού του αυτιστικού ατόμου.
Οι αυτιστικοί τελικά δεν είναι άνθρωποι προς αποφυγή απλώς και μόνο επειδή δεν ταιριάζουν απόλυτα με την υπόλοιπη κοινωνία. Είναι ιδιαίτεροι άνθρωποι, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης και απλώς χρειάζονται ειδική μεταχείρηση. Γι αυτό το λόγο η Πέρλα Μεσσίνα, δημιούργησε ένα σύλλογο μέσω του Διαδικτύου μαζί με άλλους 20 Έλληνες αυτιστικούς. Ονομάζεται Σύλλογος Ενηλίκων Αυτιστικών και ΥΛΑ(Υψηλής Λειτουργικότητας Αυτισμός). Με αυτή την κίνηση της δηλώνει πως είναι καιρός να βγεί στην επιφάνεια ο αυτισμός και να υποχωρήσει ο στιγματισμός αυτής της αναπηρίας.
Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008
Τα όρια της ελευθερίας του Λόγου σε σχέση με τα προσωπικά δεδομένα
Ανέκαθεν ο άνθρωπος επειδή διέθετε λόγο και κρίση, πράγμα το οποίο τον διέκρινε από τα άλλα ζώα, ένιωθε έμφυτη την ανάγκη να κρίνει τον κόσμο που τον περιέβαλλε. Στην περίπτωση μάλιστα που μιλάμε για ένα δημοκρατικό πολίτευμα όπως αυτό της Ελλάδας, υπάρχει ελευθερία του λόγου και επομένως η ελεύθερη άσκηση κριτικής απέναντι σε γεγονότα και ανθρώπους. Το ερώτημα όμως είναι εάν υπάρχει η απόλυτη ελευθερία λόγου στα προσωπικά κυρίως δεδομένα.
Καταρχάς, οφείλουμε να διαχωρίσουμε την ελευθερία του λόγου που έχουν οι απλοί πολίτες όσον αφορά τα προσωπικά δεδομένα κάποιων ατόμων σε σχέση με αυτή που διατίθενται να έχουν οι δημοσιογράφοι. Όντας κάποιος δημοσιογράφος έχει το χρέος να λέει αυτά που πρέπει και όχι να αξιολογεί πρόσωπα και καταστάσεις σύμφωνα με την δική του γνώμη. Έτσι, ένας δημοσιογράφος σχολιάζοντας κυρίως την προσωπική ζωή δημοσίων προσώπων του πολιτικού ή και του καλλιτεχνικού χώρου έχει και το δικαίωμα να εκφράζεται "ανοιχτά" με μια όμως αυτοσυγκράτηση ώστε να αποφεύγονται τυχόν διενέξεις με τα σχολιαζόμενα πρόσωπα.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει η άποψη από κάποιους δημοσιογράφους ότι το πόσο κριτικός και εμβαθής θα είναι ο σχολιασμός απέναντι σ’ ένα πρόσωπο εξαρτάται κάθε φορά από το ίδιο το πρόσωπο ή κάποιο "σκάνδαλο" που θα είναι στην επικαιρότητα και θα σχετίζεται μ’ αυτό. Αυτή η ομάδα των δημοσιογράφων δεν διστάζει να προκαλέσει τα σχολιαζόμενα πρόσωπα, εισχωρώντας σε πολύ προσωπικά τους δεδομένα και φτάνοντας σε "κιτρινισμούς ".
Όποιον όμως από τους δυο δρόμους και αν επιλέξει ένας δημοσιογράφος, δηλαδή είτε να αγγίξει ακροθιγώς και με προσοχή τα προσωπικά δεδομένα κάποιου ατόμου είτε να εμβαθύνει αρκετά και κριτικά στην προσωπική ζωή του , απαραίτητη προϋπόθεση είναι να γνωρίζει καλά το κρίνον πρόσωπο. Οφείλει δηλαδή να έχει κάνει μια εμπεριστατωμένη έρευνα για το σχολιαζόμενα πρόσωπο ώστε να μπορεί να προβάλει επιχειρήματα για να στηρίξει την κριτική του, όποια και εάν είναι αυτή.
Την ελευθερία λόγου χωρίς όρια διαθέτει ένας δημοσιογράφος όσον αφορά στην τρέχουσα επικαιρότητα. Εκεί θα λέγαμε πως έχει τον ρόλο του μάρτυρα. Πρέπει να λέει ότι ξέρει με αντικειμενικότητα, δηλαδή η είδηση να δίνει στο κοινό την εικόνα της πραγματικότητας. Καθήκον του δημοσιογράφου είναι να πείσει τον αναγνώστη ότι λέει την αλήθεια, αφήνοντας όμως τα περιθώρια εξέτασης άλλων απόψεων.
Εν’ αντιθέσει με την επικαιρότητα, όταν ένας δημοσιογράφος καλείται να μιλήσει για τα προσωπικά δεδομένα κάποιου ατόμου θα πρέπει να εξετάσει πρώτα το ιστορικό του αλλά και την απήχηση του στο κοινό. Σ’ αυτή την περίπτωση, θα λέγαμε πως ο δημοσιογράφος οφείλει να βρει την χρυσή τομή στα όσα ξέρει και στα όσα θα δημοσιεύσει. Αυτή η χρυσή τομή θα είναι και το κλειδί μιας επιτυχημένης είδησης.
Εν κατακλείδι, υπάρχουν όρια της ελευθερίας του λόγου όσον αφορά στα προσωπικά δεδομένα κάποιου ατόμου και κάθε δημοσιογράφος οφείλει να τα τηρεί. Τα όρια αυτά θα μπορούσαν να ονομαστούν "σεβασμός" στα προσωπικά δεδομένα, η τήρηση του οποίου ξεχωρίζει και έναν δημοσιογράφο.
Καταρχάς, οφείλουμε να διαχωρίσουμε την ελευθερία του λόγου που έχουν οι απλοί πολίτες όσον αφορά τα προσωπικά δεδομένα κάποιων ατόμων σε σχέση με αυτή που διατίθενται να έχουν οι δημοσιογράφοι. Όντας κάποιος δημοσιογράφος έχει το χρέος να λέει αυτά που πρέπει και όχι να αξιολογεί πρόσωπα και καταστάσεις σύμφωνα με την δική του γνώμη. Έτσι, ένας δημοσιογράφος σχολιάζοντας κυρίως την προσωπική ζωή δημοσίων προσώπων του πολιτικού ή και του καλλιτεχνικού χώρου έχει και το δικαίωμα να εκφράζεται "ανοιχτά" με μια όμως αυτοσυγκράτηση ώστε να αποφεύγονται τυχόν διενέξεις με τα σχολιαζόμενα πρόσωπα.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει η άποψη από κάποιους δημοσιογράφους ότι το πόσο κριτικός και εμβαθής θα είναι ο σχολιασμός απέναντι σ’ ένα πρόσωπο εξαρτάται κάθε φορά από το ίδιο το πρόσωπο ή κάποιο "σκάνδαλο" που θα είναι στην επικαιρότητα και θα σχετίζεται μ’ αυτό. Αυτή η ομάδα των δημοσιογράφων δεν διστάζει να προκαλέσει τα σχολιαζόμενα πρόσωπα, εισχωρώντας σε πολύ προσωπικά τους δεδομένα και φτάνοντας σε "κιτρινισμούς ".
Όποιον όμως από τους δυο δρόμους και αν επιλέξει ένας δημοσιογράφος, δηλαδή είτε να αγγίξει ακροθιγώς και με προσοχή τα προσωπικά δεδομένα κάποιου ατόμου είτε να εμβαθύνει αρκετά και κριτικά στην προσωπική ζωή του , απαραίτητη προϋπόθεση είναι να γνωρίζει καλά το κρίνον πρόσωπο. Οφείλει δηλαδή να έχει κάνει μια εμπεριστατωμένη έρευνα για το σχολιαζόμενα πρόσωπο ώστε να μπορεί να προβάλει επιχειρήματα για να στηρίξει την κριτική του, όποια και εάν είναι αυτή.
Την ελευθερία λόγου χωρίς όρια διαθέτει ένας δημοσιογράφος όσον αφορά στην τρέχουσα επικαιρότητα. Εκεί θα λέγαμε πως έχει τον ρόλο του μάρτυρα. Πρέπει να λέει ότι ξέρει με αντικειμενικότητα, δηλαδή η είδηση να δίνει στο κοινό την εικόνα της πραγματικότητας. Καθήκον του δημοσιογράφου είναι να πείσει τον αναγνώστη ότι λέει την αλήθεια, αφήνοντας όμως τα περιθώρια εξέτασης άλλων απόψεων.
Εν’ αντιθέσει με την επικαιρότητα, όταν ένας δημοσιογράφος καλείται να μιλήσει για τα προσωπικά δεδομένα κάποιου ατόμου θα πρέπει να εξετάσει πρώτα το ιστορικό του αλλά και την απήχηση του στο κοινό. Σ’ αυτή την περίπτωση, θα λέγαμε πως ο δημοσιογράφος οφείλει να βρει την χρυσή τομή στα όσα ξέρει και στα όσα θα δημοσιεύσει. Αυτή η χρυσή τομή θα είναι και το κλειδί μιας επιτυχημένης είδησης.
Εν κατακλείδι, υπάρχουν όρια της ελευθερίας του λόγου όσον αφορά στα προσωπικά δεδομένα κάποιου ατόμου και κάθε δημοσιογράφος οφείλει να τα τηρεί. Τα όρια αυτά θα μπορούσαν να ονομαστούν "σεβασμός" στα προσωπικά δεδομένα, η τήρηση του οποίου ξεχωρίζει και έναν δημοσιογράφο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
